De althoorn

Geschiedenis

De althoorn is een nog zeer jong instrument daterend uit 1843-1845. Het is een rechtstreekse 'afstammeling' uit de saxhoornfamilie van Adolphe Sax. Vanaf 1851 werd het in een brassband gebruikt. Ook in onze blaasorkesten werd het gebruikt. Na Wereldoorlog II werd het hier geleidelijk aan in de vergeethoek geduwd door de hoorn in F. Net zoals bij de cornet bleef dit zo tot de introductie van brassband in Vlaanderen.

Om allerlei niet-muzikale redenen is dit instrument erg miskend geweest door muzikanten, dirigenten en componisten. Dankzij de ontwikkeling van de Sovereign althoorn echter is het nu ook voor dit instrument mogelijk geworden solistisch op te treden.

Er bestaat vaak twijfel over de juiste naamgeving van dit instrument. Dit komt doordat de naamgeving van de tessituur ook na het deponeren van het saxhoorn- en het saxotrombaoctrooi nog sterk aan veranderingen onderhevig is geweest. De benamingen verschillen van land tot land. Het discantinstrument van de saxhoorns staat in Es gestemd, waardoor er een reeks met grondtonen ontstond: Es (soprano), Bes (contralto) en Es (alto). Doordat het daarop volgende Bes-instrument als bariton werd bevonden kreeg de alto nu eens de naam alto dan weer - om de reeks consequent door te trekken - die van tenor.

Gebruik

Het instrument kan gebruikt worden als Eb hoorn in een harmonie- of fanfareorkest maar wordt voornamelijk gebruikt in een brassband. In een brassband worden ze respectievelijk aangeduid als solohoorn, 1ste hoorn en 2de hoorn. Ze vormen het centrum van de band en maken deze tot één geheel. Ze hebben voornamelijk een begeleidingsrol. Door de inspanning van een aantal virtuozen wordt het instrument door een aantal componisten ook meer solistisch gebruikt.

omhoog △